“This album explores the experience of foreigners in France. I see myself as belonging to a long genealogy of American artists who moved to Paris to escape America”, aldus John Hadfield, drummer, percussionist en componist in het cd boekje. Veel beroemde jazzmuzikanten uit de V.S. zijn hem voorgegaan zoals Dexter Gordon, het Art Ensemble, Archie Shepp, Kenny Clarke etc. Hadfield kwam aan in Frankrijk tijdens de pandemie die het artistieke leven in Parijs had plat gelegd. Paradoxaal genoeg maakte het stilleggen van optredens het juist makkelijker voor Hadfield om samen te werken met lokale muzikanten en vooral bezig te zijn met componeren.

Het album is een perfecte afspiegeling van de aloude akoestische jazz en de hedendaagse elektronische varianten, waarbij ook gebruik gemaakt wordt van invloeden buiten de jazz uit de kringen van wereldmuziek uit India en Noord Afrika. Behalve John Hadfield op drums en diverse percussie instrumenten en verantwoordelijk voor alle composities bestaat het Paris Quartet verder uit Sylvain Rifflet op tenorsaxofoon en klarinet, Jozef Dumoulin op Fender Rhodes en Chris Jennings op bas. Op “Secret Language” is de gitarist Nguyèn Lè te horen als gast.

Het album begint met “Catacombs” dat vooral bestaat uit percussie en elektronische klanken. In het zich langzaam uitrollende “The River” horen we bezwerende klanken van saxofoon en Fender Rhodes. In “Barbès” speelt het slagwerk van Hadfield een belangrijke rol waarover Rifflet improviseert op tenorsax. Percussie speelt ook een grote rol in het Afrikaans getinte “Secret Language” met hypnotiserend gitaarspel van Nguyèn Lè, heerlijk nummer. Sfeervolle exotische klanken zijn te horen in het hallucinante “Castle of Water” met overstuurde psychedelische geluiden uit de Rhodes.

“Bonne Nouvelle” laat rustige klanken horen van de Rhodes samen met de klarinet, sfeervolle muziek. Sonore klanken zijn te horen van de bassolo die “Passage Brady” opent, ook later speelt de bas van Jennings een belangrijke rol, de Rhodes en tenorsax voeren tenslotte een omfloerst duet dat het nummer afsluit. Ook in “La Fourche” is er sprake van vervreemdende klanken die zorgen voor een bijna mystieke klankkleur. Het album sluit af met het lichtvoetige “Fragments” waarin drums en percussie een basis leggen voor de Rhodes en tenorsax die een fraai muzikaal tapijt uitrollen. Een geslaagd album met intrigerende muziek waarin de Fender Rhodes eindelijk niet gebruikt wordt als een elektrische piano maar als een instrument met vele elektronische mogelijkheden.

Jan van Leersum.